Sus Konuşma. Duymak İstemiyorum.

Gözlerin küçük bir kız çocuğunun, şehir vurgunu yemiş insanlara bakışının izlerini taşımakta. Failleri aramakta tükenmiş zamanların, bütün suçlarını kabullenebilecek kadar suskun haykırışların. Hüzünleri küfesine doldurmuş ağır bir hamal işçisi, dudaklarında besteler yazılmış, gölgende cinayet tezgahları…



Söylesene hangi şehir sana ağır geldi. Bağrına düşen recm izleri bana ait değil, öptüğüm dudaklarının kenarlarını, kurulmayı bekleyen cümleler doldurmuş. Ama hala susmaktasın. Sus konuşma duymak istemiyorum !



Benim kurduğum cümlelere sen yabancı değilsin ve susmak bana göre değil. Sen susuyorsun ben topluyorum suskunluğunu. Ayak izlerin dile geliyor ve istiflediğin cümleler savuruyor Kızılay’ ı. Sus ve saç kurduğun ne kadar cümle varsa ortalığa.



Önder ÖZTÜRK